LastPost-voorstelling in het kader van 4 en 5 mei

Theatermaker Marijke Meems maakte en speelde in 2022 de voorstelling LastPost met als hoofdvraag: “Hoe is het om op 4 mei, Dodenherdenking, jarig te zijn?” LastPost is een voorstelling die rondom 4 mei gespeeld kan worden en gaat over enerzijds de voors- en tegens van jarig zijn op die datum, en anderzijds het nut van het herdenken in het algemeen. De vraag: “wat is het nut van herdenken als er toch niks verandert” leidt tot de theatrale conclusie dat Marijke voor de laatste keer Dodenherdenking tijdens haar verjaardag zal doen. In de toekomst zal zij Dodenherdenking laten voor wat het is en ‘gewoon’ haar verjaardag vieren. Op haar verjaardag wil ze niet langer last hebben van het herdenken van oorlog. Ze wil ‘gewoon’ haar verjaardag vieren. Haar verjaardag is een ‘LastPost’ voor haar. In de voorstelling kruist het verhaal van Marijke dat van de geïnterviewde 4 mei jarige, Ria. Ria vierde als kind zorgeloos haar verjaardag sinds 4 mei 1943. De oorlog was voorbij, de Dodenherdenking was er, maar vooral ook Ria’s verjaardag. Totdat zij op haar 23e met een Joodse man trouwde die in de oorlog ondergedoken heeft gezeten en al zijn familie verloor. Marijke heeft haar hele leven al last van het feit dat ze niet ‘gewoon’ haar verjaardag kan vieren, terwijl er bij Ria, door te trouwen met haar Joodse man, juist een zware deken over haar verjaardag heenkwam. De oorlog in Oekraïne en alle dreiging in de wereld, actualiteiten, komen in de voorstelling aan bod. Evenals de oorlogsdreiging die eigenlijk niet gestopt is na de bevrijding in 1945. De dagboekfragmenten vanaf 1996 waarin Marijke over haar verjaardag schrijft worden overschaduwd door oorlogsdreiging uit de wereld. LastPost is een tragikomische, semi-auto biografische voorstelling waarin het publiek samen met Marijke voor de laatste maal Dodenherdenking viert, waarin Marijke om 20.00 uur de LastPost zelf speelt. Dit afgewisseld met de interview- en dagboekfragmenten, de actualiteit en een vooruitblik naar ‘een toekomst zonder Herdenken’ geven een caleidoscopisch beeld van Dodenherdenking in het algemeen. En meer: juist door niet meer te herdenken, wordt het publiek een spiegel voorgehouden. Hoe zou het zijn om in de toekomst niet meer te willen/hoeven herdenken.