“Ik ontdekte dat kunst mijn taal was om mijn gevoelens een stem te geven”.

Over Elina Zijlstra en haar weg naar het doek Als kind vond Elina troost in de stilte. Terwijl anderen speelden in de zon, verloor zij zichzelf in de schaduw van een kamer met potloden en papier. Tekenen was haar manier om grip te krijgen op een wereld die soms overweldigend aanvoelde. Het licht dat door de gordijnen viel, de schaduwen die bewogen op de muren – die stille contrasten raakten iets in haar. Naarmate zij ouder werd, groeide haar fascinatie voor wat zich in het verborgene afspeelt. De momenten waarop we even niet worden gezien, de emoties die we niet hardop durven noemen. “Ik ontdekte dat kunst mijn taal was om mijn gevoelens een stem te geven”. Eenmaal op de Academie maakt ze zich de Klassieke grondbeginselen van het schilderen eigen waardoor ze alle ruimte ervaart om tot de kern van haar wezen door te dringen en daar middels haar eigen beeldtaal vorm aan te geven. Kwetsbaarheid vormt daarbij de sleutel. Het is een proces geweest, van zichzelf leren begrijpen tot het durven laten zien van die kwetsbaarheid op het doek. Elina haar schilderijen zijn een reflectie van haar eigen reis: van een kind dat zich soms verloren voelt in de wereld, tot een volwassene die schoonheid ziet in het licht én het donker. Haar schilderijen vertonen een voortdurende dialoog waarin emotie tot leven komt. Het spel van contrasten – zacht en hard, helder en schaduwachtig – weerspiegelt de innerlijke wereld die we vaak verbergen. Schilders als Hendrik Breitner en Isaac Israël hebben haar bewondering, zij zijn een grote inspiratiebron die je terugvindt in haar werk. De losse verftoetsen, kleurgebruik en het sterke licht donker contrast is wat haar aanspreekt en ze waren hun tijd ver vooruit. Het werk Elina kan worden gezien als een uitnodiging om stil te staan, te voelen, en te reflecteren bij wat er in jou leeft. Elina zoekt naar dat ene moment waarop eenzaamheid omarmd wordt, waarin melancholie een onverwachte schoonheid onthult. Het is in deze kwetsbare momenten dat we onszelf echt kunnen zien, los van maskers of schijn. Over Elina Zijlstra en haar weg naar het doek Als kind vond Elina troost in de stilte. Terwijl anderen speelden in de zon, verloor zij zichzelf in de schaduw van een kamer met potloden en papier. Tekenen was haar manier om grip te krijgen op een wereld die soms overweldigend aanvoelde. Het licht dat door de gordijnen viel, de schaduwen die bewogen op de muren – die stille contrasten raakten iets in haar. Naarmate zij ouder werd, groeide haar fascinatie voor wat zich in het verborgene afspeelt. De momenten waarop we even niet worden gezien, de emoties die we niet hardop durven noemen. “Ik ontdekte dat kunst mijn taal was om mijn gevoelens een stem te geven”. Eenmaal op de Academie maakt ze zich de Klassieke grondbeginselen van het schilderen eigen waardoor ze alle ruimte ervaart om tot de kern van haar wezen door te dringen en daar middels haar eigen beeldtaal vorm aan te geven. Kwetsbaarheid vormt daarbij de sleutel. Het is een proces geweest, van zichzelf leren begrijpen tot het durven laten zien van die kwetsbaarheid op het doek. Elina haar schilderijen zijn een reflectie van haar eigen reis: van een kind dat zich soms verloren voelt in de wereld, tot een volwassene die schoonheid ziet in het licht én het donker. Haar schilderijen vertonen een voortdurende dialoog waarin emotie tot leven komt. Het spel van contrasten – zacht en hard, helder en schaduwachtig – weerspiegelt de innerlijke wereld die we vaak verbergen. Losse verftoetsen, kleurgebruik en het sterke licht donker contrast is wat haar aanspreekt. Het werk Elina kan worden gezien als een uitnodiging om stil te staan, te voelen, en te reflecteren bij wat er in jou leeft. Elina zoekt naar dat ene moment waarop eenzaamh omarmd wordt, waarin melancholie een onverwachte schoonheid onthult. Het is in deze kwetsbare momenten dat we onszelf echt kunnen zien, los van maskers of schijn.

Deel dit profiel op